Borisav Stanković je rođen u Vranju 1876.godine. Rano je ostao bez roditelja pa je odrastao uz babu Zlatu i njene priče o starim vremenima. Posle gimnazijskog školovanja u Vranju i Nišu, završio je školovanje u Beogradu. Radio je kao državni činovnik poslove koji nisu imali nikakve veze sa njegovim književnim afinitetima i ambicijama. Vezan za zavičaj i to za zavičaj vremena koje je prohujalo, Stanković je u njemu nalazio teme za svoje pripovetke, romane i drame. Nije imao afiniteta za savremenost i savremena zbivanja, još manje za nova književna zbivanja - ostao je izvan savremenih tokova, u svom svetu staroga Vranja. Ponirao je u prošlost i tamo pronalazio nesrećne ljude, promašene sudbine, večite bolnike i patnike. U književnost je ušao tiho, zbirkom ''Iz starog jevanđelja''(1899) koja, arhaičnim naslovom, nije privukla značajnu pažnju. Tek će njegove pripovetke objavljene u časopisima i listovima, i zbirke ''Stari dani'' (1902) i ''Božiji ljudi''(1902) predstaviti Stankovića kao ''najjači pripovedački talenat koji je ikada bio u srpskoj književnosti''(Jovan Skerlić). Roman "Nečista krv'' (1910) još više je učvrstio uverenje da se u srpskoj književnosti pojavio rasni pripovedač. Pored toga ostala su iza Stankovića i dva nedovršena romana: ''Gazda Mladen'' i ''Pevci''. Drama ''Koštana" (1902) imala je uspeha i predstavila je Stankovića kao dramskog pisca. Međutim, ni kasnije drame ''Tašana'' i ''Jovča'' nisu Stankoviću obezbedile mesto značajnog dramskog pisca. Napadan zbog saradnje u okupacijskom listu za vreme Prvog svetskog rata, Stanković se povukao u sebe, prestao da stvara i umro, usamljen i razočaran, 1927. godine u Beogradu.
Download
0 komentar(a) :
Objavi komentar